Black Swan

βγήκα από την αίθουσα διαλυμένος, σαν ένας σάκος του μποξ που τον κοπανάγανε ταυτόχρονα 10 πυγμάχοι για 2 συνεχόμενες ώρες... πάνω στο παντελόνι μου βρήκα ξεραμένα σάλια (μπορεί και άλλα πράγματα αφού η ερωτική σκηνή ήταν πιο μεθυστική και από το oh yeah των can) γιατί το στόμα μου έχασκε από την προσήλωση και την αγωνία... ο Αρονόφσκυ στήνει ένα κλιμακούμενο θρίλερ που σταδιακά αποκτάει διαστάσεις εφιαλτικού bad trip, βουτώντας στον ζοφερό σουρρεαλισμό και την αποδομημένη ψυχεδέλεια- ένα ποίημα αισθητικής, με εικόνες που στροβιλίζονται η μία μες στην άλλη και στοιχειώνουν το μυαλό, το οποίο μία σε ανυψώνει και μία σε γκρεμίζει, που σου υπενθυμίζει πως είναι το αληθινά γαμηστερό σινεμά.... η Νάταλι Πόρτμαν αποδεικνύεται το πιο χαρισματικό πλάσμα που περπατάει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη βιώνοντας τέλεια στο πετσί της τη μεταμόρφωση την Νίνα από μια δειλή, πειθαρχημένη και εύθραυστη παρθενοπιπίτσα μπαλαρίνα (λευκός κύκνος), σε ένα πλάσμα ανεξέλενκτο, που έχει παραδωθεί άνευ όρων στις σκοτεινές παρορμήσεις και υπόγεια ένστικτά του (μαύρος κύκνος).


το μάταιο κυνήγι της τελειότητας αλλά και η συνειδητοποίηση ότι προκειμένου να ανυψωθείς καλλιτεχνικά θα πρέπει να παραμερίσεις την στεγνή και αποστειρωμένη τεχνική και να αγκαλιάσεις το χάος και το τυχαίο... να αφήσεις το ένστικτο να σε οδηγήσει υπερπηδώντας όλα τα πρέπει και τα σκατά με τα οποία έχεις μεγαλώσει και σε κρατάνε εγκλωβισμένο στο κλουβί της ατολμίας και της στασιμότητας- να χάσεις και τον εαυτό σου αν χρειαστεί! με ποιό τίμημα όμως??

Υ. Γ. όπως όλα τα σπουδαία έργα τέχνης έτσι και αυτή η ταινία φανερώνει απροκάλυπτα και χωρίς καμιά ντροπή τις επιρροές και αναφορές της- τέλος νομίζω ότι είναι ότι καλύτερο έχω δει τελευταία στο σινεμά (ξενέρωτοι μην το κατεβάσετε και το δείτε στο σπίτι από το λάπτοπ: ΧΑΝΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΜΑΓΕΙΑ).