Δεν το συζητάω CAN

Το μεσημέρι ο λάρυγγας μου έστειλε μια συνέντευξη του barrow στην οποία ανέφερε ότι τα τελευταία χρόνια αντιγράφει στεγνά τους can. Μα πως αλλιώς λέω εγώ? Κάθε μουσικός που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να σκύψει πάνω από αυτήν την τεράστια μπάντα- ας δούμε συνοπτικά ορισμένες απ'τις δουλειές τους:
delay 68: το τέλειο acid rock album- πιο ωμό και από οικοδόμο μετά από διπλοβάρδια, πιο ψυχεδελικό κι από μανιταρόσουπα.
monster movie: η επάξια συνέχεια του syd barrett και των velvets, μπολιασμένη με τευτονικό μινιμαλισμό και φιλοσοφία μετακλασσικών συνθετών του 20ου αιώνα. Από τα συγκλονιστικότερα ντεμπούτα ever!
soundtracks: συγκεντρώνει ορισμένα tracks που γράψανε για ταινίες και περιέχει ουκ ολίγα διαμάντια, με κορυφαία στιγμή ίσως το mother sky- ένα τευτονικό la woman στους δρόμους της κωλονίας στις 4:00 τα ξημερώματα (το έχω κλέψει από τον julian cope αυτό).
tago mago: η πρώτη πλευρά είναι σα να παίζει punk μπάντα μουσική δωματίου, ενώ στο funky world beat του hallelujah, κάποια στιγμή νομίζω, ανακαλύπτεται το drum 'n' bass(!?)- στη συνέχεια οι αβαντγκαρντίλες είναι τόσο τολμηρές που οι περισσότεροι "πειραματιστές" δε θα τολμούσαν ούτε can να διανοηθούν.
ege bamyasi : τα σύντομα κομμάτια είναι δείγματα κορυφαίας pop γραφής, ενώ για το άνοιγμα του δίσκου τσεκάρετε εδώ- τα λέει καλύτερα από μένα.
future days: το άλμπουμ που ποτέ δεν μπόρεσε να γράψει ο eno- αχ το εναρκτήριο, αυτή η κοσμική, θλιμμένη bossa nova με το υδάτινο groove, κάνει την ψυχή να αιωρείται έξω από το σώμα και τη στέλνει στο υπερπέραν..
Μπορεί τα κατοπινά albums να θεωρούνται κάπως άνισα, αλλά αμφιβάλλω αν μπαντάρες σαν τους talking heads θα παίζανε όπως παίζαν δίχως την ύπαρξη τους (ειδικά το saw delight είναι τρελή δισκάρα).